Εργοθεραπεία-αισθητηριακή ολοκλήρωση.

           

Οι στόχοι της εργοθεραπείας στην παιδιατρική είναι:

• Να προσφέρει συγκεκριμένη δραστηριοποίηση για την ανάπτυξη της κινητικότητας των αρθρώσεων, την ενδυνάμωση των μυών, και τον συντονισμό
• Να προσφέρει ειδικό παιχνίδι
• Να ξεπεράσει τους φόβους του και να αναπτύξει αυτοπεποίθηση μέσα από την εκτέλεση δραστηριοτήτων
• Να ενθαρρύνει την φυσιολογική ανάπτυξη
• Να προσφέρει κοινωνικοποίηση

Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή(ΔΑΔ)-Αυτισμός:

     

 Ο αυτισμός είναι μια σοβαρή διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Όλες αυτές οι ενδείξεις ξεκινούν πριν το παιδί γίνει τριών ετών.Στην διαταραχή του αυτισμού εμπλέκονται διάφορες εγκεφαλικές δομές με τρόπο που δεν έχει διασαφηνιστεί επαρκώς. Οι δύο άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού (ASD) είναι το σύνδρομο ΑΣΠΕΡΓΚΕΡ στο οποίο δεν παρατηρείται καθυστέρηση στη γνωστική ανάπτυξη και τη γλώσσα, και η εκτεταμένη διαταραχή της ανάπτυξης-μη προσδιοριζόμενη αλλιώς(PDD-NOS), όπου διαγνώσκεται όταν δεν πληρούνται επαρκώς τα κριτήρια για τις άλλες δύο διαταραχές.Ο αυτισμός αποτελεί μία σοβαρή νεύρο-ψυχολογική διαταραχή, που διαρκεί μία ολόκληρη ζωή και είναι συνήθως παρούσα από τη γέννηση του παιδιού. Ο αυτισμός δεν είναι ψυχιατρική νόσος, αλλά εντάσσεται στην κατηγορία των διάχυτων αναπτυξιακών διαταραχών. Αυτές οι διαταραχές χαρακτηρίζονται από σοβαρά ελλείμματα σε πολλούς τομείς της ανάπτυξης, για αυτό το λόγο ονομάζονται «διάχυτες». Πρόκειται για μια αναπτυξιακή διαταραχή του ατόμου, μια διαταραχή της ψυχολογικής του ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτής της διαταραχής εμποδίζεται ή δυσκολεύεται η ανάπτυξη ορισμένων ψυχολογικών δεξιοτήτων, που είναι ζωτικές για την ψυχο-κοινωνική λειτουργία και επάρκεια του ανθρώπου. Οι δεξιότητες αυτές σχετίζονται με την κοινωνική συναλλαγή και αμοιβαιότητα, την επικοινωνία και την οργάνωση πρόσφορης και σκόπιμης δραστηριότητας. Στις περιοχές αυτές, τα αυτιστικά άτομα εμφανίζουν σημαντικές δυσκολίες και χαρακτηριστικές αποκλίσεις. Ένα ακόμα στοιχείο που επιδεικνύει τη σημαντικότητα του θέματος είναι ότι πέρα από τη ζωή του παιδιού που επηρεάζεται άμεσα, αλλάζει και αυτή των οικογενειών τους, δηλαδή του ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου.

Πένθος στα παιδιά.

Οι εκδηλώσεις θρήνου στα παιδιά είναι απόλυτα φυσιολογικές όπως είναι τα ξεσπάσματα θυμού ή κλάματος, οι διάφοροι φόβοι, αλλαγές στη συμπεριφορά, παλινδρόμηση σε προηγούμενα αναπτυξιακά στάδια, σωματικά συμπτώματα κτλ. Παρόλα αυτά όταν οι αντιδράσεις των παιδιών παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και προκαλούν σοβαρή έκπτωση στη λειτουργικότητα τους,πρέπει τότε να αναζητήσουμε βοήθεια από ειδικό. Για παράδειγμα,όταν το παιδί παρουσιάζει επίμονες σκέψεις αυτοκτονίας, όταν υπάρχουν παρατεταμένες διαταραχές στην διατροφή και στον ύπνο, όταν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στο σχολικό πλαίσιο γενικότερα.

   Δυσλεξία.

Η δυσλεξία είναι μορφή μαθησιακής δυσκολίας κατά την οποία το άτομο, μικρής ή μεγάλης ηλικίας, παρουσιάζει δυσκολίες στην ανάλυση των λέξεων σε ακουστικές μονάδες συλλαβικής βάσης και στη σύνθεση συλλαβικών ακουστικών μονάδων σε λεκτικά σύνολα με εννοιακό περιεχόμενο. Παρατηρείται σε όλους τους πολιτισμούς που έχουν γραπτή γλώσσα και δεν έχει σχέση με τη νοητική καθυστέρηση, λόγω του ότι τα άτομα αυτά είναι πιο δημιουργικά με κυρίαρχη την δεξιά πλευρά του εγκεφάλου.

Στα περισσότερα δυσλεκτικά άτομα εμφανίζονται:

• Δυσκολίες στον γραπτό λόγo
• Δυσκολίες στη γραφή
• Σοβαρά προβλήματα στην ορθογραφία
• Αργοπορία στη μάθηση της ανάγνωσης

Σε ορισμένα δυσλεκτικά άτομα εμφανίζονται:

• Δυσκολίες στα μαθηματικά, ειδικά στην αφομοίωση συμβόλων και μορφών όπως οι πίνακες πολλαπλασιασμού
• Προβλήματα στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και οργάνωση
• Δυσκολίες στην παρακολούθηση γραπτών οδηγιών και αλληλουχίας δρωμένων
• Προβλήματα στην ανάγνωση γραπτών κειμένων
• Παλινδρομική εκδήλωση ικανοτήτων.

Επίσης εμφανίζονται:

• Δυσκολίες στον προφορικό λόγο
• Προβλήματα στην εκτίμηση της απόστασης και της ενημερότητας του χώρου
• Σύγχυση δεξιού και αριστερού.

 Σχολική ετοιμότητα.

Το Α΄ τεστ είναι μια διαδικασία σχολικής ετοιμότητας.Σχεδιάστηκε, δηλαδή για να ελέγχει αν, και κατά πόσο ένα παιδί είναι έτοιμο να φοιτήσει στο σχολείο.Το τεστ αυτό αφορά τα παιδιά του νηπιαγωγείου και πριν την εισαγωγή τους στην πρώτη δημοτικού.Είναι το πρώτο σταθμισμένο σε δείγμα 2000 παιδιών.Το Α τεστ προτείνεται από την ελληνική παιδιατρική εταιρεία και μπορεί να γίνεται προληπτικά σε όλα τα παιδιά του νηπιαγωγείου.Σκοπός του τεστ είναι να ελέγξει αν το παιδί είναι μαθησιακά έτοιμο να παρακολουθήσει την πρώτη δημοτικού και να ανιχνεύσει τυχόν αναπτυξιακές δυσκολίες που θα δυσκολέψουν την προσαρμογή του παιδιού στο σχολικό πλαίσιο.

 Τραυλισμός.

Ένα από τα σημαντικότερα βήματα διάγνωσης του τραυλισμού είναι ο καθορισμός του τι ακριβώς είναι διαταραχή της ροής της ομιλίας.
Εάν η εύρυθμη ομιλία χαρακτηρίζεται από ομαλή μετάβαση μεταξύ ήχων, συλλαβών και λέξεων, τότε η δύσρυθμη ομιλία χαρακτηρίζεται από την έλλειψη αυτής. Ο τραυλισμός αποτελεί διαταραχή επικοινωνίας κατά την οποία η ροή ομιλίας διακόπτεται από επανάληψη (λέξης, συλλαβής ή φωνήματος), επιμήκυνση φωνήματος, μπλοκάρισμα, επαναδιατύπωση, παρεμβολή ήχων-φωνημάτων, τα οποία διαφέρουν ποιοτικά και ποσοτικά από αυτά που εμφανίζονται στην ομιλία ατόμων που δεν τραυλίζουν. Επίσης, άτομα που τραυλίζουν μπορεί να παρουσιάζουν και δευτερεύουσες μη λεκτικές συμπεριφορές όπως είναι οι ακόλουθες: αποφυγή βλεμματικής επαφής, επαναλαμβανόμενες ρυθμικές κινήσεις των άκρων, μορφασμοί, πίεση των χειλιών, κλείσιμο των ματιών κ.τ.λ. Τέλος, όταν μιλάμε για «τραυλισμό» δεν πρέπει να ξεχνάμε τις συναισθηματικές του προεκτάσεις. Αρκετά άτομα που τραυλίζουν νοιώθουν ντροπή, θυμό απογοήτευση, άγχος, άρνηση για τον τραυλισμό κ.τ.λ.
Για αρκετά χρόνια οι κλινικοί και ερευνητές προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να εξετάζουν και να περιγράφουν τις δυσρυθμίες ατόμων που τραυλίζουν και ατόμων που δεν τραυλίζουν, αλλά παρουσιάζουν κάποιες δυσρυθμίες στην ομιλία τους. Το προϊόν/αποτέλεσμα των μελετών αυτών είναι ένα σύστημα κατηγοριοποίησης στο οποίο οι δυσρυθμίες μπορούν να χωριστούν στις εξής δύο μεγάλες ομάδες: ενδολεκτικές δυσρυθμίες (within-word disfluencies), οι οποίες αναφέρονται και ως SLDs (stuttering-like disfluencies), και δυσρυθμίες μεταξύ των λέξεων (between-word disfluencies), οι οποίες αναφέρονται και ως non-SLDs. Στην πρώτη ομάδα συναντούμε τις παρακάτω δυσρυθμίες: επανάληψη φωνήματος (π.χ. «Τ-τ-τ-τι θέλεις;»), επανάληψη συλλαβής (π.χ. «Τι θε-θε-θέλεις;»), επανάληψη μονοσύλλαβης λέξης (π.χ. «Τι-τι-τι θέλεις;»), επιμήκυνση φωνήματος (π.χ. «Τιιι θέλεις;») και μπλοκάρισμα. Αντίθετα, η επανάληψη φράσης (π.χ. «Θέλω να, θέλω να πάω σινεμά), η αναθεώρηση/επαναδιατύπωση (π.χ. «Θέλω να πάω σινεμά, όχι, θέατρο») και η παρεμβολή ήχου/φωνήματος (π.χ. «Θέλω να πάω εεε σινεμά) θεωρούνται δυσρυθμίες μεταξύ των λέξεων ή αλλιώς non-SLDs..

Τέστ επαγγελματικού προσανατολισμού.

Πρόκειται για μια διαδικασία που διερευνά την προσωπικότητα, τις κλίσεις, τις ικανότητες, τις δεξιότητες και τα ενδιαφέροντά σου. Επίσης, σε βοηθά να εντοπίσεις τα επαγγέλματα που σου ταιριάζουν, αλλά και τις Σχολές στις οποίες μπορείς να εκπαιδευτείς σε αυτά. Έτσι, θα μπορέσεις να ανακαλύψεις αν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου ταιριάζουν με τα επαγγέλματα που σε ενδιαφέρουν, καθώς και αν οι ικανότητες που έχεις θα σε βοηθήσουν να επιτύχεις σε αυτά.
Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι η επαγγελματική ταυτότητα είναι διαφορετική από την προσωπική. Δε σε προσδιορίζει εξ ολοκλήρου, είναι μόνο ένα κομμάτι της ζωής σου. Άλλο τι δουλειά κάνεις και άλλο το ποιος είσαι. Ο Ε.Π. θα σε βοηθήσει, επίσης, να ξεχωρίσεις τι θέλεις και μπορείς εσύ να κάνεις, από το τι περιμένουν από εσένα οι γονείς σου ή άλλοι, που πιθανώς σε επηρεάζουν σε αυτήν την απόφαση. Πολλές φορές, οι νέοι άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι, επειδή φοβούνται ότι θα απογοητεύσουν αγαπημένους τους ανθρώπους και δυσκολεύονται να ξεκαθαρίσουν τις δικές τους επιθυμίες.

Συμβουλευτική Γονέων.

Η συμβουλευτική είναι η συνεργασία των γονέων με έναν ψυχοθεραπευτή με σκοπό να βοηθήσουν στη βελτίωση της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης του παιδιού και κατά συνέπεια της συμπεριφοράς του. Κάθε παιδί στη γέννηση του φέρει ένα συγκεκριμένο γενετικό υλικό. Αυτό το υλικό, σε συνδυασμό με τις επιδράσεις που δέχεται από το περιβάλλον κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του, είναι που θα διαμορφώσουν την προσωπικότητα του.

• Οργανικά: Σωματική αναπηρία, μειωμένο νοητικό δυναμικό, χρόνιες νόσους ή σύνδρομα. 
• Οικογενειακά: Προβλήματα στη σχέση των γονέων, κακοποίηση, αποχωρισμός, θάνατος, ψυχική διαταραχή γονέα.
• Αναπτυξιακά: Προβλήματα λόγου, μαθησιακές δυσκολίες.

• Ψυχοσωματικά
• Κατάθλιψη
• Αγχώδεις διαταραχές
• Προβλήματα συμπεριφοράς και σχέσεων
• Μαθησιακή υπολειτουργία

Θεραπεία Ζεύγους.

Κατάθλιψη. 

Στην καθημερινή ζωή με τον όρο κατάθλιψη εννοούμε μια κατάσταση θλίψης και μελαγχολίας, αυτό συνήθως είναι παροδικό και μάλλον οφείλεται σε κάτι σχετικά ασήμαντο και επουσιώδες. Η κατάθλιψη διαφέρει από την κλινική κατάθλιψη η οποία χαρακτηρίζεται από συμπτώματα που διαρκούν πάνω από δύο εβδομάδες και είναι τόσο σοβαρά ώστε να επεμβαίνουν στην καθημερινότητα ενός ατόμου.Στην ψυχιατρική ο όρος κατάθλιψη μπορεί επίσης να έχει αυτή τη σημασία αλλά συνήθως αναφέρεται σε μία ψυχική ασθένεια και ειδικά όταν δεν έχει φτάσει σε επίπεδο υψηλής σοβαρότητας ώστε να χορηγηθεί αυτή η διάγνωση. Η κατάθλιψη αποτελεί το τέταρτο στάδιο του μοντέλου της ΚΙΟΥΜΠΛΕΡ ΡΟΣ για την αποδοχή του θανάτου.Όταν κάποιος έχει κατάθλιψη συνήθως περιγράφει τον εαυτό του ως λυπημένο, απεγνωσμένο, αποθαρρυμένο και απογοητευμένο.

Αγχώδεις διαταραχές - φοβίες.

Το άγχος αποτελεί μια εμπειρία που όλα τα άτομα παγκόσμια έχουν βιώσει, το οποίο λειτουργεί σαν ένα μηχανισμός προειδοποίησης.Όσο παράδοξο και αν φαίνεται το άγχος είναι ένα μηχανισμός απαραίτητος για τον οργανισμό του ατόμου. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού απέναντι στο επικείμενο κίνδυνο. Λειτουργεί σαν μηχανισμός προστασίας και κινητοποίησης απέναντι στην απειλή και βοηθάει το άτομο να προσαρμοστεί τόσο στα θετικά όσο και στα αρνητικά γεγονότα, τα οποία προκύπτουν στη ζωή.Επομένως αν δεν υπήρχε το άγχος, δεν θα μπορούσε το άτομο να επιβιώσει.Στις περιπτώσεις που ο εγκέφαλος εκτιμήσει ότι υπάρχει κίνδυνος, ο μηχανισμός αυτός εκπέμπει προειδοποιητικά μηνύματα, μέσω των συμπτωμάτων που εκδηλώνει το άτομο.

Ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις που ο μηχανισμός αυτός δυσλειτουργεί όταν το άγχος :

• Είναι υπερβολικά έντονο
• Διαρκεί πέρα από την έκθεση σε κάποιο κίνδυνο
• Παρουσιάζεται σε καταστάσεις που η εκτίμηση του κινδύνου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα
• Εκδηλώνεται χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο

Οι αγχώδεις διαταραχές είναι οι συχνότερες ψυχιατρικές διαταραχές στο γενικό πληθυσμό με ποσοστό συχνότητας 3-5 % στο γενικό πληθυσμό, με τις γυναίκες να έχουν περισσότερες πιθανότητες εκδήλωσης μιας αγχώδης διαταραχής.Το κυριότερο στοιχείο που έχουν οι διαταραχές αυτές είναι το υπερβολικό άγχος. Το έντονο και υπερβολικό άγχος μπορεί να επηρεάσει τα άτομα αυτά με διάφορους τρόπους γι’ αυτό και οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν μια ομάδα που ενώ το βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι το άγχος, εκφράζεται με διάφορους τρόπους ανάλογα με τη διαταραχή.Όπως είναι γνωστό όλα τα άτομα σε κάποια στιγμή στη ζωή τους έχουν βιώσει κάποιο άγχος. Το απλό άγχος είναι διαφορετικό από μια διαταραχή άγχους όταν το άγχος υπάρχει για μεγάλο χρονικό διάστημα με περιόδους υψηλής έντασης. Το άγχος μπορεί φαινομενικά να υπάρχει χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία ή να είναι τόσο έντονο που προκαλεί στο άτομο αποδιοργάνωση, μέχρι σημείου που διακόπτει ακόμα και τις καθημερινές του δραστηριότητες.

Οι γνωστότερες αγχώδεις διαταραχές είναι:

• Διαταραχή πανικού
• Αγοραφοβία
• Κοινωνική φοβία
• Ειδικές φοβίες
• Ιδεοψυχαναγκαστική φοβία
• Διαταραχή μετατραυματικού στρες
• Διαταραχή οξέος άγχος
• Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή
• Αγχώδης διαταραχή οφειλόμενη σε σωματική κατάσταση
• Αγχώδης διαταραχή προκαλούμενη από ουσίες
• Αγχώδης διαταραχή μη προσδιοριζόμενη αλλιώς

Ποια είναι τα συμπτώματα του άγχους.

• υποκειμενικά συναισθήματα τάσης και εκνευρισμού
• υπερβολική λύπη
• ευερεθιστότητα
• νευρικότητα
• δυσκολία στη συγκέντρωση
• διαταραχές ύπνου
• σωματικά συμπτώματα (αίσθημα παλμών, αίσθημα πνιγμονής, τρόμος, ζάλη, κόπωση, δύσπνοια, πόνος στο στήθος)
• συμπτώματα αυξημένου επιπέδου συνείδησης (αυξημένο αντανακλαστικό τρομάγματος, υπερεπαγρύπνηση)
• γνωσιακή δυσλειτουργία (έλλειψη προσοχής, πρόβλημα συγκέντρωσης)
• αποφυγή καταστάσεων που προκαλούν άγχος

Πώς αντιμετωπίζονται οι αγχώδεις διαταραχές.

Η θεραπεία των διαταραχών αυτών συνήθως περιλαμβάνει φαρμακοθεραπεία ή ψυχοθεραπεία, όπως γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, η οποία είναι προσανατολισμένη στο εγώ και υποστηρικτική ψυχοθεραπεία, εάν τα συμπτώματα είναι σοβαρά και προκαλούν δυσλειτουργία. Τα φάρμακα τα οποία χορηγούνται στις περιπτώσεις αυτές είναι αγχολυτικά, όπως βενζοδιαζεπίνες ή βουσπιρόνη, και αντικαταθλιπτικά, όπως εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRIs), τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά (TCAs), αναστολείς μονοαμινοξειδάσης (MAOIs), και β-αναστολείς, όπως προπρανολόλη.

Λογοθεραπεία.

    

Μαθησιακές δυσκολίες.

Ο όρος μαθησιακές δυσκολίες χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα σύνολο διαταραχών που μειώνουν την ικανότητα ενός ατόμου να επικοινωνήσει ή να μάθει. Πρόκειται για ένα πολυσυλλεκτικό όρο που μπορεί να αναφέρεται σε πολύ διαφορετικές συνθήκες.

• Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες (π.χ. δυσλεξία, δυσγραφία, δυσαριθμησία) 
• Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας 
• Ειδικές Γλωσσικές Διαταραχές 
• Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (ήπιες) 
• Αισθητηριακές μειονεξίες (όραση ή/και ακοή)
• Νευρολογικής φύσης προβλήματα (π.χ. αδεξιότητα) 
• Περιορισμένη νοητική ικανότητα 
• Ψυχολογικοί / Συναισθηματικοί παράγοντες 
•  Περιβαλλοντικοί / εξωγενείς παράγοντες 

Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα.

              

Η  ΔΕΠΥ (Attention-Deficit Hyperactivity Disorder - ADHD) αποτελεί μία συστηματική συμπεριφορά του ατόμου που απαντάται συχνά κατά την παιδική ηλικία και ορίζεται από πληθώρα ειδικών ως διαταραχή, από μερικούς δε αναφέρεται και ως επιδημία, καθώς θεωρούν πως ως διαταραχή αφορά σεβαστό μέρος του παιδικού πληθυσμού. Εκδηλώνεται σε όλες τις εθνότητες, φυλετικές ομάδες και κοινωνικές τάξεις. Εμφανίζεται νωρίς στην αναπτυξιακή πορεία του ατόμου και επηρεάζει την ικανότητά του να συγκεντρώνεται σε αυτό που το βάζουν να κάνει. Δεν πρόκειται για μια προσωρινή κατάσταση ή δυσκολία αλλά αντανακλά έναν τρόπο λειτουργίας του ατόμου που τείνει να χαρακτηρίζεται ως «μη φυσιολογικός». Υπάρχει διαχωρισμός, βάσει κριτηρίων, ανάμεσα στα παιδιά που τους αποδίδεται η διαταραχή και στα υπόλοιπα που απλώς παρουσιάζουν όμοια συμπτώματα. Η ΔΕΠΥ επηρεάζει την ικανότητα του παιδιού να φέρει εις πέρας τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης ηλικίας, όπως αυτές έχουν καθοριστεί από την πλειοψηφία των ψυχολόγων και των παιδίατρων.Στις ήπιες μορφές της, η «διαταραχή» υποχωρεί καθώς το παιδί μεγαλώνει και η συμπεριφορά του βελτιώνεται, φτάνοντας στο «φυσιολογικό» επίπεδο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις σοβαρότερες μορφές της διαταραχής. Γενικά, πρόκειται για έναν τρόπο λειτουργίας του ατόμου που έχει την τάση να εμμένει στο χρόνο.